Επικήδειος λόγος Ανδριανής Κουρτή
19 Ιανουαρίου 2013
Σεβαστό ιερατείο, αγαπητά παιδιά, συγγενείς, συγχωριανοί και φίλοι της μακαριστής Ανδριανούς,
Ο πόνος, της στέρεψε το δάκρυ γιατί ο πανδαμάτορας χρόνος αποδεικνύεται ανήμπορος να απλώσει το έλεος του στην πονεμένη καρδιά της μαυροφορημένης μάνας του αγνοούμενου παιδιού της.
Κληθήκαμε σήμερα στον ιερό τούτο ναό του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα, στην προσφυγιά κατά εμάς, για να αποχαιρετήσουμε την άξια πολύτεκνη μάνα του Αγίου Αμβροσίου. Βρισκόμαστε για 39 χρόνια μακριά από τους τόπους μας και ευχαριστούμε τη νέα γη που μας φιλοξενεί σε τούτο το μακρύ χρονικό διάστημα της δοκιμασίας μας. Ωστόσο ο νους και η σκέψη μας δε μπόρεσε να ξεκολλήσει ούτε στιγμή από τις κορυφογραμμές του Πενταδάκτυλου και τα μέρη που βρίσκονται στην αθέατη πλευρά του, εκεί στα ακρογιάλια της Κερύνειας. Κάθε φορά που αντικρίζουμε κάποιο συγχωριανό μας, ξετυλίγεται μπροστά μας μια διαφορετική ολόκληρη ιστορία. Είναι η ιστορία της ζωής του καθενός με τις χαρές και τις λύπες του και ο δικός του μικρός γεωγραφικός χώρος με το σπίτι και την οικογένεια του. Όλα γνωστά και όλα δικά μας όταν ζούσαμε στον Άγιο Αμβρόσιο. Ο κάθε συγχωριανός μας παρουσιαζόταν σαν μια εξομολογημένη ψυχή μπροστά Στον Κύριο και Θεό μας.
Η μακαριστή Ανδριανού με τη δική της ιστορία ήταν ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για να οδηγήσει τη σκέψη του καθενός που την γνώρισε στα μονοπάτια της δικής της δύσκολης ζωής. Η ταξιδεύουσα σήμερα στις αιώνιες μονές, Ανδριανού, γεννήθηκε στον Άγιο Αμβρόσιο το 1920. Καταγόταν από φτωχή και πολύ οικογένεια. Μετά τα δύσκολα παιδικά χρόνια στις στερήσεις της τότε εποχής στο διάστημα του μεσοπόλεμου, έφτιαξε τη δική της οικογένεια. Σύζυγος της ο Παναής ο «σιωφέρης», όπως ήταν γνωστός στο χωριό ήταν εντελώς άκληρος, το ίδιο και η Ανδριανού. Μόνη τους στήριξη τα χέρια τους και η θέληση τους να επιβιώσουν.
Έζησαν τίμια σε ταπεινή ενοικιαζόμενη κατοικία. Σιγά-σιγά το μικρό σπίτι γέμισε με τα οκτώ παιδιά τους με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας το ένα από το άλλο. Στην περίπτωση της Ανδριανούς εφάρμοζε η λαϊκή ρήση που λέει: «Πέντε παιδιά σκεπάζει για το κόσκινο. Οι καθημερινές ανάγκες έφεραν τα μεγαλύτερα παιδιά να φροντίζουν τα μικρότερα στο σπίτι, για να δοθεί χρόνος στη μητέρα να βγει στην εργασία. Η δουλεύτρα Ανδριανού έχαιρε εκτίμησης και προτεραιότητας σε όσους χωριανούς την χρειάζονταν στα χωράφια τους. Η ίδια έλεγε πάντοτε ναι στο μάζεμα των χρυσομήλων, των χαρουπιών, των ελιών, στο θέρισμα ή ακόμα και στα κτίσματα. Είναι εποχή που την βλέπαμε να βγάζει άμμο από την θάλασσα με τα κοφίνια. Πραγματικά μια πολύ δύσκολη δουλειά αν λάβει κανείς υπόψη ότι σε πολλές περιπτώσεις ασχολείτο σε αυτήν την εργασία μέχρι που κόντευε να γεννήσει και επέστρεφε και πάλιν πριν καλά καλά κλείσουν οι 40 μέρες από τον τοκετό.
Έτσι περνούσε τη ζωή της η μακαριστή Ανδριανού στον Άγιο Αμβρόσιο με τα παιδιά της Δέσποινα, Γιωργούλλα, Χρυστάλλα, Άννα, Μαρία, Φραγκίσκο, Αντώνη και τον αγνοούμενο Νίκο να μεγαλώνουν πλάι της. Το καθημερινό φαγητό λιτό και τα στρώματα κοινά για 2 και 3 παιδιά μαζί. Μέσα από τα τόσα προβλήματα τόσο η ίδια όσο και τα παιδιά της, δεν άρθρωσαν ποτέ κανένα παράπονο για τη ζωή. Το «Δόξα σοι Ο Θεός» ήταν αρκετό.
Η Τούρκικη εισβολή με το βίαιο εκτοπισμό μας, βρήκε την οικογένεια της Ανδριανούς να περιπλανιέται στην προσφυγιά και να καταλήγει στην Τουρκική συνοικία της Λάρνακας. Έχασε και η δική της οικογένεια ότι είχε στον Άγιο Αμβρόσιο. Μπορεί τα υλικά πράγματα να μην ήσαν αρκετά, ωστόσο έχασε την αγάπη των συγχωριανών και το πιο τραγικό αναζητά από τότε τον υπέροχο γιο της Νίκο. Η μάνα του αγνοούμενου είναι ότι πιο τραγικό έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη Κυπριακή πραγματικότητα. Το παλληκάρι της ο Νίκος έμεινε μαζί με 11 Αγιαμβροσίτες και τόσους άλλους αγνοούμενους σήμερα και τραγικά θύματα της Τουρκικής θηριωδίας στα χώματα της Κερύνειας να πολεμούν για την πατρίδα.
Παρά τις τόσες προσπάθειες δεν φάνηκε κανένα σήμα να απαλύνει τον πόνο της οικογένειας. Όλο αυτό το διάστημα των 39 χρόνων ο Νίκος δεν συνάντησε την μητέρα του. Τώρα η μάνα πηγαίνει κοντά του για να τον βρει όπου και να είναι. Συναντήθηκαν ήδη και αγκαλιάστηκαν πολύ σφικτά. Εμείς εδώ ας μη τους χαλάσουμε αυτό το συναπάντημα.
Όλοι μας παρακαλούμε να της δώσει Ο Θεός δικαίωση και να την οδηγήσει εκεί που ο ίδιος έχει κατατάξει τις ψυχές των δικαίων. Να την απαριθμήσει μετά των Αγγέλων. Τα παιδιά της μπορούν να είναι περήφανα γιατί η μητέρα τους φεύγει πλήρης ημερών, άξια για την ανατροφή που τους έδωσε και τις πραγματικές αξίες της ζωής που τους δίδαξε. Ας είναι η μνήμη της αιωνία.
Στο καλό αγαπητή Ανδριανού, μητέρα του αγνοούμενου Νίκου.