20 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2014- Ι.Ν. Αγίου Λαζάρου – Λάρνακα
Αποχαιρετισμός και καλωσόρισμα η σημερινή μέρα για την αγαπημένη μας Ελένη Ανδρέα Βλάχου. Όπως το θέλησε ο Πανάγαθος Δημιουργός πάσας κτήσης, η Ελένη έκλεισε χθες τον κύκλο της πολυτάραχης επίγειας παραμονής της στον πρόσκαιρο τούτο κόσμο και απελευθέρωσε την πονεμένη ψυχή της για να πετάξει στα ουράνια. Ευχόμαστε όλοι μας όπως ότι και όσα στερήθηκε στην αδικοπικραμένη μας πατρίδα να αξιωθεί να τα έχει στην αιωνία παράδεισο.
Δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κάποιος σύμβολο στον τομέα δράσης του ή στην οποιαδήποτε εμπλοκή του σε σημαντικό έργο. Είναι τόσο πολλά τα παραδείγματα ατόμων που αφιερώνονται κυριολεκτικά στο χώρο που αυτοπροαιρέτως ετάχθησαν ή έχουν ταχθεί από άλλους ώστε είναι πολύ δύσκολή η διάκριση. Υπάρχουν ωστόσο οι περιπτώσεις όπου η εμπλοκή κάποιου είναι τόσο ξεχωριστή ώστε η ίδια η κοινωνία αυθόρμητα προσυπογράφει αυτή την ταύτιση.
Η Ελένη είχε την πικρή τύχη να δεθεί με την πιο τραγική πτυχή της Κυπριακής τραγωδίας. Ταυτίστηκε από την πρώτη στιγμή του μεγάλου κακού με τους αγώνες για την απελευθέρωση των αγνοουμένων και στη συνέχεια με τη διακρίβωση της τύχης τους. Ανάμεσα στα δώδεκα αγνοούμενα παλληκάρια του Αγίου Αμβροσίου και στους 1619 αγνοούμενους συμπατριώτες μας ο πρωτότοκος γιός της Ελένης , Νίκος Βλάχος. Από τότε και κάθε μέρα ενόσω της επέτρεπαν οι δυνάμεις της έτρεχε παντού αναζητώντας τον Νίκο της και τον κάθε Νίκο κάποιας άλλης μάνας. Η Ελένη των οδοφραγμάτων και η μάνα του αγνοούμενου έγινε το σύμβολο με τη φωτογραφία κρεμασμένη στο λαιμό και στο πλάι τα μακριά βρουλιά που τα έκαμε τάμα στον Απόστολο Ανδρέα για να της φανερώσει το παιδί της.
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη διαδρομή της πολύτεκνης αγωνίστριας μάνας Ελένης, την βρίσκουμε στον κατεχόμενο Άγιο Αμβρόσιο να μάχεται δίπλα και μπροστά από τον σύζυγο της μακαριστό Ανδρέα Βλάχο για τον επιούσιο της ημέρας άρτο των έξι παιδιών της. Η οικογένεια της δεν είχε κτηματική περιουσία παρά μόνο ένα ταπεινό μικρό σπίτι. Η ίδια δούλεψε σε ένα καθαρά μέχρι τότε αλλά και σήμερα ακόμη ανδροκρατούμενο επαγγελματικά τομέα. Κρεοπώλης ο πατέρας και ο άνδρας της, κρεοπώλης και η ίδια με πλήρη επιτυχία. Ταυτόχρονα αναλάμβανε την ετοιμασία φαγητών στους γάμους με αποτέλεσμα να κατενθουσιάζει τους προσκεκλημένους με τη νοστιμιά τους.
Θυμούμαστε ακόμη πολύ έντονα τις σκηνές όπου η Ελένη έκλεινε το μαγαζί στο παντοπωλείο του χωριού δίπλα από την εκκλησία και κινούσε βιαστικά με ένα αγέρωχο σταθερό βήμα για το σπίτι. Πολλές φορές έτυχε ο άνδρας της να διασκεδάζει σε παρακείμενη ταβέρνα και βλέποντας την , την καλούσε να πιεί ένα ποτήρι μαζί τους. “Όχι βιάζουμαι, πρέπει να πάω στα μωρά“ απαντούσε στερεότυπα η Ελένη και ανηφόριζε προς το σπίτι της.
Έτσι περνούσε η ζωή της Ελένης στο χωριό με πολλές δυσκολίες αλλά και αρκετές μικρές χαρές που προέρχονταν κυρίως από τα παιδιά και την εκτίμηση του κόσμου του Αγίου Αμβροσίου. Εκεί που τα πρώτα παιδιά της οικογένειας μεγάλωσαν και ετοιμάζονταν για επαγγελματική και οικογενειακή αποκατάσταση ή για πάρα πέρα σπουδές σταμάτησε ο χρόνος και μαύρισε ο ουρανός και η γη της Κερύνειας και της Κύπρου. Στις 15 Ιουλίου το προδοτικό πραξικόπημα. Από τις 20 μέχρι τις 22 Ιουλίου καταλαμβάνεται η Κερύνεια. Στις 14 Αυγούστου δεύτερη και χειρότερη φάση της εισβολής με το Νίκο Βλάχο να υπηρετεί στον Πενταδάκτυλο και στην περιοχή της Κερύνειας. Μαζί του πάντα ο συγχωριανός μας Χαράλαμπος Σεργίου Προδρόμου.
Η οικογένεια του Ανδρέα και της Ελένης Βλάχου όπως και όλοι οι συγχωριανοί πήραν το δρόμο του εκτοπισμού χωρίς τίποτε στο χέρι παρά μόνο μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Νίκου. Στο τέλος Οκτωβρίου του 1974 πραγματοποιήθηκε η τελευταία ανταλλαγή αιχμαλώτων. Η Ελένη εκεί στην ξενοδοχειακή περιμένει και ελπίζει. Δυστυχώς κανένα καλό νέο έστω και αυτή την ύστατη στιγμή. Πέρασαν οι μέρες, πέρασαν πολλοί χειμώνες από τότε και η θέση του Νίκου στο τραπέζι του προσφυγόσπιτου της Ελένης στη Λάρνακα παραμένει ακόμη κενή. Οι γονείς και τα αδέλφια του είχαν και έχουν ακόμη την βαριά μοίρα να υποφέρουν τα πιο πικρά του κόσμου τα φαρμάκια. Τίποτε δεν είναι τόσο δύσκολο με ανυπέρβλητο πόνο όσο η απώλεια παιδιού.
Η Ελένη Βλάχου, η Βλαχού ή η δική μας Καρυάτιδα, όπως συχνά την αποκαλούσε από τους ραδιοθαλάμους του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου , η φίλη του Αγίου Αμβροσίου Έλενα Χαραλάμπους κάθε φορά που είχε σαν θέμα της εκπομπής της τον Άγιο Αμβρόσιο ή τους αγώνες για τη διερεύνηση της τύχης των αγνοουμένων, έπραξε το καθήκον της στο ακέραιο. Οι αγώνες της θα μείνουν στη μνήμη του καθενός που βίωσε το δράμα της Κύπρου. Ο αγαπητός Νίκος Θεοδοσίου συναντούσε τακτικά στα οδοφράγματα τη μακαριστή Ελένη και όπως μου ανέφερε με δακρυσμένα μάτια σε μια πρόσφατη συνάντηση μας στο γραφείο του για τα θέματα των αγνοουμένων της κοινότητας μας , του ζήτησε να τον αποκαλεί γιό της και ο ίδιος μάνα του μέχρις ότου της φέρει τον Νίκο της. Δέχθηκε ο Νίκος γιατί και ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά από τέτοιο καημό.
Τώρα αγαπητέ Νίκο η μάνα του αγνοούμενου σφιχταγκαλιάζεται με το παιδί της όπου και να΄ναι και δεν υπάρχει δύναμη να διακόψει αυτό αγκάλιασμα. Τα παιδιά της , Γιώργος, Παναγιώτης, Βασιλική, Μαρία και Κούλλα μπορείτε να είστε περήφανοι για τη μητέρα σας. Αν καμιά φορά δεν σας φρόντισε απόλυτα είναι γιατί ακολούθησε ακριβώς το παράδειγμα του Κυρίου μας που άφησε τα 99 πρόβατα και έψαχνε το απολωλός για να το φέρει πίσω κοντά με τα άλλα. Σας ευχόμαστε να ζείτε και να τη θυμάστε αγωνίστρια και ωραία. Μακάρι σύντομα να έχουμε νέα για τη διακρίβωση της τύχης του Αγαπημένου σας αδελφού και δικού όλων μας Νίκου.
Καλό σου ταξίδι ωραία Ελένη μας. Καλή Ανάσταση.
Εκ μέρους του Κοινοτικού Συμβουλίου Αγίου Αμβροσίου προσκυνώντας τα πάθη σου καταθέτω ένα στεφάνι εις ένδειξη εκτίμησης στους αγώνες σου.
Σάββας Ξιούρης
Πρόεδρος Κ.Σ. Αγίου Αμβροσίου Κερύνειας